Przede wszystkim poświęcenie! Czyli jak spotkałam potwora.

Nawet w najśmielszych snach bym nie przypuszczała, że zrobię (w tym roku, kiedykolwiek..) syrop z czarnego bzu. Od dziecka mówiono mi, jakie to trujące, nie wolno, bla, bla..

Oczywiście, jak przystało na młodego człowieka, gdy tylko usłyszałam 'Patrz jak kwitnie czarny bez!', od razu i bez wyrzutów, zaczęłam zrywać. W jakimś dzikim amoku, jakby obok stał ktoś z pistoletem w ręce i celował w moje dłonie i koszyk. Ukrywa się w tym poniekąd źdźbło prawdy, gdyż błądząc pomiędzy krzykami zupełnie niespodziewanie, zaraz obok mojej stopy, znikąd, wyrosła OGROMNA, przeraźliwa, obślizgła, brrr (!!!) ropucha. Narobiłam wrzasku, rozsiałam panikę, choć w gruncie rzeczy, nie wiem która z nas bała się bardziej podczas tego spotkania. Groziła mi śmierć z przerażenia!

I nawet mój szanowny pies zaczepno-obronny nie ruszył w pogoni za Bufo bufo*. Tak bardzo kocha swoją pańcie.

Gdy emocje już opadły... w wielkim garze stały płateczki bzu zalane trzema litrami wody i trzema kilogramami cukru.

A po czterech dniach czekania..

Mam swój własny syrop z czarnego bzu! Być może jeszcze gdzieniegdzie znajdziecie w miarę przydatne kwiaty, lecz graniczy to lekko z cudem. Jestem bardzo zaskoczona i zadowolona z mojego wyczynu, więc dzielę się z Wami  tą miłą zabutelkowaną cieczą ;)

Cały przepis podglądnęłam tutaj u Bei. 

*Mój syrop powstał z niezliczonej ilości baldachów.

*Nazwa systematyczna (cokolwiek to znaczy) ropuchy szarej ;)

Udanego weekendu! :)

Pozdrawiam, 

Praline